Bolivia, Death Road, Copacabana en Uyuni

Het is alweer een tijd geleden dat ik iets schreef op deze site. En nu besef ikme dat ik over tien dagen alweer naar huis ga. Elke dag valt er weliets te beleven en dan gaat de tijd aan je voorbij. Ik had bedacht dat ik maar 1,5 week in Bolivia zou zijn. Een arm land, dat gevaarlijk is en waar het stinkt. Althans, dat dacht ik. Blijkt dat dus even tegen- of eigenlijk- mee te vallen. Ik kwam aan Vanaf Peru,het plaatsje Puno ( wat een uitgestorven gat is ) stak ik de grens over met Bolivia. Dit ging er gemakkelijk. Geen tassencontrole,niks. Delange bustocht was een hel. De wcdeur zat opslot, er zat een grote barst in de voorruit,veel stoelen achterin waren kapot en vaak stopte de chauffeur ommensen op te pikken van de straat. Dan ging het felle licht aan. Ook draaien ze hier volksmuziek in de bus, zelfs als het midden in de nacht is. Maar goed, het brengt je van A naar B.
Na alle stempels en verdere controles nam ik de bus naar het plaatsje Copacabana. We reden langs het meer Titicaca,wat zo groot is als een zee.Er kwam geen eind aan. Vanaf Puno begint het meer al en deze gaat dus vele km door. Het is zo helder blauw en prachtig om te zien,maar te koud om in te zwemmen. Copacabana is een klein plaatsje waar alle restaurants geclusterd zitten in 1 straat. Als je deze straat uit loopt,kom je bij het meer. Aan het meer zitten kleine kiosken,ook wel kleine restaurantjes waar je op een plastic stoel aan plastic tafels de heerlijkste,verse vis uit het meer kan eten. En dat voor een prikkie. Met het beste uitzicht. De dag erna ging ik naar het eiland del Sol (eiland van de zon). Er gaan twee boten per dag naar dit populaire eiland en ik wilde de vroege boot nemen. Wekkertje gezet en keurig op tijd richting de boot. Het vreemde was dat het zo rustig op straat was. Bleek ik nog de Periaanse tijd te hebben en een uur te laat te zijn. Balen! Dan maar de middag boot!Hier was ik wel voor op tijd en met een leuke ploeg mensen gingen we richting het eiland. Een ander Nederlands stelontmoet, een Australier en een Italiaan. Het is heel gebruikelijk om bijaankomst inhet Noorden,de mooie wandeling naar het Zuiden van 2,5uur af te leggen. Het Nederlandse stel deed dit meteen na aankomst.Ikbesloot nog een nachtje te blijven en de ochtend erna naar het Zuiden te lopen. De Australier ging met me mee,de Italiaan bleef nog een paar dagen aan de Noordkant hangen. Ze hebben een klein dorpje gemaakt aan de noordkant,de zuidkant is uitgebreider met vele restaurants en hotels. Ik had verwacht dat ze aan het strand diverse eettentjes zouden hebben,maar er was niks! In het dorpje zelf hebben we maar liefst drie eetcafes gespot. Ergens heeft die simpele eenvoud ook wel wat. Niet dat alles volgebouwd is voor toeristen. De ochtend erna zijn we vroeg op pad gegaan omnaar het Zuiden te lopen, vanwege de hoogte( Bolivia ligt op meer dan 4000m boven zeelevel) was dit wel even pittig. Gelukkig had ik een kleine rugzak en een schoudertasje mee waar al mijn spulletjes in zaten,maar de Autralier had een grote bagpackmee en had het erg zwaar.
De tocht was erg mooi en we hebben er 2,5 uur over gedaan ipv drie uur. Daarna nog even ontbeten in het Zuiden, waar ze wel tentjes aan het meer hadden en daarna de boot weer terug genomen. Dit keer zat ikop het dek met alleen maar Fransen, niet erg gezellig omdat ik niet in hun franse conversatie werd betrokken. Dan maar een muziekje in mijn oor en genieten van het uitzicht. Net zo fijn! Terug in Copacabanalekker geluncht. Julliemogen raden waar....natuurlijk bij de kiosk met deplastic stoeltjes. Nog snel naar het ponchomuseum geweest waar ik alles heb geleerd over stofjes en motievenen daarna naar het cafe waar ik de Australier en het Ned stelletje zou ontmoeten voor de allereerste wedstrijd Brazilie-Kroatie. ´s Avonds namik de bus met deaustralier naar La Paz. Ik was er een beetje huiverig voor,want je hoort een hoop horror-verhalen over bijna alle grote steden in Zuid-Amerika.Het is er onveilig en je moet goed op je spullen passen. Daardoor vergeet je soms te genieten. Je bent alleenmaar opje hoede. Ik was blij dat de Australier ook naar LaPaz ging. InBolivia zijn een hoopprotesten tegen de regering,daardoor zijn veel wegen afgezet en kunnen sommige reizigers niet naar desbetrefte bestemming. Ikheb hier totaal geen last van gehad, blijkbaar heb ikgeluk gehad dat elke bus die ik nam,op tijd en op plaats van besteming arriveerde. Wel konden we in La Paz niet worden afgezet bij het hostel vanwege een afzetlint,en moesten we dus maar liefst tien meter lopen. Nou, daarkomen we ook wel overheen! Het hostel had gelukkig plek en meteen zijn we naar een jazzbar in de stad gegaan. Het was een gezellige avond. De dag ernaspeeldeNederland tegen Spanje en ben iknaar een café van een Nederlandse eigenaar gegaan. Het was een fantastische belevenis, al die Nederlanders bij elkaar en natuurlijk een prachtige score van 5-1.De slingers en de muziek maakten het af. Ook was het weer heel fijn om het bekende gevloek te horen wanneer er niet goed werd samengespeeld. Je bent zo ver weg,maar iedereen spreekt dezelfde taal. Daarna natuurlijk de uitslag gevierd met een Heinekenbiertje en bitterballen. Normaal heb ikgeen behoefte aan Friet van Piet als je in het buitenland bent,maarnu was het wel erg leuk dat er zelfs bitterballen waren. De dag erna was er een hele grote( en vooral lange) paradein de stad. Deze duurde van 10u ´s ochtends tot 10uur ´s avonds en ging gepaard met een hoop kleurrijke kostuums, opzwepende muziek en kraampjes waar je Boliviaanse snacks kon kopen. Wat een energie hebben die mensen, de tocht duurt ontzettend lang,maar niemand die ook maar stopte met dansen. Wel haalden sommige hun masker af,omdat dit te heet was. Sommige maskers waren wel een halve meter lang!Daar is de drie oktober optocht niks bij! In de verte zag je dus al een groep van meerdan dertig man aankomen met veren op hun hoofden die dansten in de wind. Het enige dat lastig was, was dat ik naar de overkant wilde. De hele stoep was bedekt met stellages, die doorliepen over de hele straat.En het was een hele lange straat! Ik kwam er dusniet tussen, eenmaal had ik een gat gevonden en liep een husje andere mensen achterna, maar toen moest ikdus nog door de meute aan de overkant heen. Vraag me niet hoed,maar uiteindelij ishet gelukt. De Bolivianen zijn niet de vriendelijkste personen en ook al doe je precies hetzelfde als de persoon voor je, jij als buitenlander wordt erop aangekeken. En daar moet je schijt aan hebben! Want anders kun je geen kant op! Aangekomen aan de overkant nam ik een adempauze en ben ik weerterug naar het Ned cafe gegaanom te lunchen. Daarna naar de heksenmarkt. Dit heet zo omdat ze foeutussen offeren aan de goden voor geluk.Dit zijn voornamelijk baby-lama´s. Die zie je dan ook voor de deur hangen. Erg vreemd en ook een beetje een vies gezicht. De kraampjes verkopen kleurrijke doeken, vesten, truien,oorbellen etc. Wel is het allemaal hetzelfde, dus na een kraampje heb je de hele heksen markt wel gezien.
De dag erna waagde ikme aan het mountainbike traject dat over de oude,gevaarlijke weg gaat,de deathroad. Vroeg opgestaan voor een pich up en en was maar liefst een ander meisje. Die niet meereed!Ik was dus het enige meisje tussen 7 andere jongens. Voordat we begonnen werden de fietsen nog eenmaal gecheckt en moest jeje omkleden.Jekreeg knie-enelleboogbeschermers, een overal ging daaroverheen,een helm en handschoenen. Klaar was je!Ingepakt en wel! Even een proefrondjeen remmencheck en daar gingen we! Eerst een heelstukover de geharde weg met eenmooi uitzicht! Waar jeniet te lang naar kon kijken, kijk voor je uit!Dit ging al heel hard! Daarna werden demountainbikes weer op het dak van de auto gehesen en reden we 8 km verder omhoog totdat we aankwamen bij het begin van de deathroad. Ik had verwacht dat het heel stijl zou zijn,maardat viel alles mee. Het heeft zijn naamomdat de weg heelsmal is en er vroeger verkeer van twee kanten kwam. Het kwam dus weleens voor dat één auto het moest bekopen. Het was super gaaf en niet zo eng als ik had verwacht! Met je remmen had je alles onder controle en kon je dus zelf beslissen hoe hard je ging. Ik liet twee jongens achter me en de tocht duurde korter dan verwacht. Het laatste stuk was het leukst, stijl naar beneden. Na afloopkregen we allemaal een t-shirt en konden we relaxen in een zwembad waar we naartoe werden gereden. Helaas was het te koud om te zwemmen,maar we hebben we lekker gedoucht. ´sAvonds nam ik de bus naar Cochbamba waar ik de taxi naar een ander busstation namomdaar de bus naar Samaipata te nemen. De taxichauffeur wilde me geen wisselgeld terug geven. Totdat ik de deur weer open deed, dit had hij waarschijnlijk niet verwacht en reageerde geërgerd in het Spaans wat ik toch niet verstond. Uiteindelijk gaf hij me mijn geld. Eikel! De bus naar Samaipata duurde heel lang,over een hobbelweg reden we 30km per uur. Ik denk dat dit deathroad nr2was,zo langzaam gingen we. Na een poos werd ik de bus uitgezet met de mededeling: we zijn er. Het was een langgerekte straat aan de drukke weg met restaurantjes en een supermarkt. Dus ik dacht, dit is het. Dat valt even tegen! Totdat bleek dat het centrum een stukje verderop te vinden was.Ik checkte inin het hostel,El Jardin, met inderdaad een prachtige tuin en kleine huisjes met ingelegde stenen en wijnflessen.De eigenaar was de Belgische Jan.Mijn kamergenootje arriveerde later en was de Braziliaanse Cris,waar ik nog een tijdje mee verder heb gereisd. De dag erna zijn we naar El Fuerte geweest, oude ruïnes uit de pre-inca periode. Indrukwekkend omte zien,omdat er allerlei figuren in de blokken steen te zien waren. Terug zijn we gaan lopen, een mooie tocht die net kort genoeg was om voor het donker thuis te komen. Cris en ik hebben die avond gekookt,maar ik moest haar zeggen wat te doen,omdat ze zelf nooit kookt. Met andere reizigers rond het kampvuur hebben we onze pasta gegeten en dronken we Boliviaanse wijn, die niet zo slecht was als iedereen zegt. De dag ernade wedstrijd Ned-Australie gezien, ze kregen het duidelijk niet cadeau.De tv werd door het keukenraam getild en op een klein plastic tafeltje gezet. Prima! Met Cris,die niet van voetbal houdt, ben ikdaarna naar het museum gegaan van de inca-ruïnes die we eerder hadden gezien. Het museum was een flop! Er was maar één zaal open endie toonde niet veel meer dan we al wisten. ´s Avonds hebben we gegeten bij een heerlijke pizzeriamet een steenoven! We besloten de dag erna de Che Guevara route na te lopen,hier reisden we zo´n beetje de hele wereld voor af. Blijkbaar heeft Che hier z´n sporen ook achter gelaten voordat hij naar Cuba ging. We kwamen langs kleine dorpen waar geen toerist te bekennen is(de meeste toeristen boeken een tour en slaan deze dorpen over ) en spraken met een oud vrouwtje die samen met Che heeft gewerkt. Ze toonde foto´s vanhemen natuurlijk konden we er ook wat kopen. De taxi chauffeur die opons zou wachten, was verdwenenen nam zijn mobiel niet op. Het betekende dat we geen vervoer terug hadden en vele uren moesten lopen. Ook zouden we onze bus terug naar Samaipata missen. Gelukkig kwam er een aardig stelletje aangereden en namen ze ons mee naar de stad. Eenmaal daar aangekomen,bleek de bus, die normaal gesproken pas over een half uur zou komen,al weg te zijn. Of helemaal niet te rijden, we begrepen er niet veel van. Wel was het duidelijk dat we niet terug konden naarSamaipata. Na heen en weer te hebben gelopen en iedereen omeen lift te hebben gevraagd, vonden we eindelijk iemand die ons meenam. Ikheb nognooit zo´n krakkemikkige auto gezien,maar blij dat we waren! Tijdens de tocht dwarrelde het stof op onze hoofden en kleding,maar in elk geval waren we onderweg. Hij bracht ons naar de dichtsbijzijnde stad vanwaar er velebussen zouden gaan. Ook dit bleek nietwaartye zijn. Er was één bus die pas over vijf uur zou rijden! Wat een gedoe! Er was een andere passagier die op de bus aan het wachten was en hij stelde voor om naar het tankstation te gaan. Van daaruit konden we misschien een lift regelen. aan gekomen bij het tankstation stond er eenbus klaar richting Samaipata en hij was leeg! En wij mochten mee! Later stapte een heel leger in en was er geen enkel plekje meer vrij!Wat hadden we een geluk!´sAvonds was er een festival in Samaipata, de viering van delangste avond. Twee keer per jaar(langste en kortste avond) wordt dit uitbundig gevierd met traditionele dansen,muziek, eten en drinken.We bleven de heleavond op en er werd een groot kampvuur gemaaktom je aan op te warmen. Cris zag een traditioneel,warm drankje dat ze herkende en liet het me proeven.We hebben er de hele avond van genoten. Bij zonsopgang ging iedereen naar het fort,de grote pre inca-rots om depresident te zien die was gekomen enom te bidden voor een nieuw jaar vol geluk en gezondheid. De handen gingen in delucht en er werd gewiebeld met de vingers. Dit alles voor Pachamama(moeder aarde).Het was erg tof om hierbij te zijn. Een domper op de avond was dat Cris haar fototoestel is gestolen.Of uit haar zak gevallen (ze had de camera in haar sweatshirt gedaan en is toen gaan dansen). We weten het niet. Er was wel een groepje jongens waarwe even mee hebben gekletst die het heel goed zouden geweest kunnen zijn.In elk geval was dit flink balen! Al je foto´s weg. De dag ernamoesten we bijkomen van de lange nacht en hebben we heel rustig aan gedaan! Ik wordt ook al een dagje ouder! Ik besloot naar deAmazone te gaan,een dagtrip waarbij ik veel heb geleerd over tropische planten en het flora en fauna. Helaas hebben we geen dieren gezien. Na een laatste pizza namen Cris, ik en Oriel (een Israelische jongen die ook meeging naar de amazone) de nachtbus naar het mooie Sucre, de witte stad. Een stad vol kerken, musea en mooie uitzichtpunten.En natuurlijk een hoop witte huizen. Ook hier ging de voetbalwedstrijd niet aan mij voorbij en ontmoette ikMaaike die meeging naar een Ned bar. Hier bestelden we stroopwafels en bier( heerlijke combi) Na ons vreugdedansje besloten we metCris naar het museum van kunst te gaan. Een hoop vreemde, enge, traditionele maskers en een dvdmet traditionele dans. En ik viel in slaap! De reis was ookzo lang, je slaapt amper in de bus en het biertje draagde bij aan mijn vermoeidheid. Ik werd wakker van gelach en zag alle gezichten op mij gericht. In elk geval hebben ze zich kostelijk vermaakt. Wat een goede film! Het vervelende van Bolivia is,dat ze eenlunchpauze van ongeveer drie uur indemiddag hebben. We wilden naar een uitzichtpunt en haasstten ons naar het plein dat eraan vast zat. We hadden nog een kwartier,maar helaas,wemochten er niet meer in. Toen gingen we maar naar de bioscoop,maar ook de film was helaas al begonnen. Wekochten ter troost maar een flesje wijn.Eenmaal terug in het hostel bleek de Spaanse school( die eraan vast zit)vijf jaar te bestaan en een gratis bbq te geven!Jippie! Het was gezellig en onze wijn kwam nu goed van pas en smaakte naar meer. Nog maar twee flesjes gescoord dus! ´s Avonds besloten we naar een karaoke bar te gaan en we hebben ons rot gelachen. Wat een valse noten! De volgende ochtend hadden we allemaal een kater, maar besloten we wel wat te gaan doen. Uitzichtpunt nummer 2 maarproberen. Er was een leuke markt bij en een fantastische tuin waar we doorheen liepen. We besloten terug naar het hostel te lopen,maar onderweg kwamen we een pateserie tegen. Grote figuren van chocolade stonden in de etalage´s en we konden hier geen nee tegen zeggen.Wij naar binnen en warme chocomelk gedronken.Jammie! Tweede poging om naar de film te gaan was ook mislukt. De film was al vol! Geen plek meer voor drie anderen. Helaas pindakaas,maar morgen middag draait er een film die we nog kunnen zien voordat we de bus pakken. De laatste dag in Sucre zijn we eerst naar een maf museum gegaanmet opgezette dieren. We vroegen de weg naar een ander museum en belandden hier. Daarna naar het uitzichtpunt gegaan waarwe al eerder heen wilden.Gelukkig waren we nu op tijd. Het is een mooi gezicht om uit te kijken op een compleet witte stad. Hierna zijn we nog een keer terug gegaan naarde patisserie en hebben we wat chocolaatjes gekocht en heerlijk opgepeuzeld. Sommige smaakten beter dan verwacht! Zo kochten we een bonbonmet perzik smaak. We dachten allemaal dat erperzik vulling in zou zitten, maar het hele chocolaatje was met perziksmaak, jamjam! Na de lunch haasstten we ons opnieuw naar de bioscoop. Bleek dat de tijden veranderd waren die zelfde dag en demiddag film draaide niet meer!Nou ja zeg! Het was ons duidelijk niet gegund! Dan nog maareven relaxen in de stad. Cris had een Lama-kaartspel gekocht waar we allemaal aan verslaafd zijn geraakt. De dagen vliegen om met alleen deze bezigheid! Na Sucre stond Potosi op het menu.Potosi is bekend vanwege zijn zilvermijn. Dagelijks wordt de mijn opgeblazen om hier zilver uit te halen. Wij zijn met een tour door demijn gegaan, zodat jekunt zien hoe ze het zilver verzamelen. Natuurlijk nadat het is opgeblazen. Het voelt vreemd om te zien hoe een ander hardaan het werk is.Heel dubbel. Erg interessant, maar ook net alsof je in de dierentuin bent om aapjes te kijken. We vroegen demijnwerkers of ze,als ze een keuze hadden een andere baan hadden gekozen. Allemaal zeiden ze ja. Dit opblazen kan natuurlijk niet zo doorgaan. Ooit raakt de bron op. Maar goed, daar hebben ze nu nog geen last van. Het bijbehorende museum heb ik met Maaike bezocht, het was erg interessant,maar de tour die gegeven werd ging als een trein.Telkens waren wij weer de laatste van de groep. Ook stelden we vragen die beantwoord werden met een kort geknik of een lachende: hoe kan ik dat nou weten? Okee,dan niet! We verzinnen er zelf wel iets bij! Na Potosi ging ik verder met Oriel en zijn zus richting de zoutvlakten van Uyuni. Een drie-daagjes tour waarbij we veelin de jeep zaten. Wateen prachtige uitzichten. De zoutvlaktes zijn ernorm met een oppervlakte van10.582 km2. Het is de op één na grootste van de wereld enbevindt zich op een hoogte van 3650 meter. We sliepen de eerste nacht in een hotel van zout en het viel nog welmee met de kou. De tweede nacht was kouder en heb ik met almijn kleding aan geslapen. Er groeien grote cactussen van de soort Trichocereus pasacana, waarvan de grootste wel 12 meter hoog is. Ookleven er Flamingo´s en hebben we een meer met rood water gezien. Het was adembenemend,maar wel een helelange tocht. Na Uyuni stak ik eindelijk de grens over met Argentinië. Ik kwam er vijf uur ´sochtends aan en moest een uur buiten in de kou wachten tot de grens open was. Met almijn dekentjes en zittend op mijn tas hoopte ik dat de tijd wat sneller voorbij zou gaan. Ook hier was het oversteken gemakkelijk, geen tassencontrole,dat kwam later. De bussen gingen vlot en het was een verademing om in een Argentijnse bus te zitten, met self sirvicekoffie en sap.Heerlijke stoelen en een schone omgeving.Er waren zelfsstoplichten en zebrapaden! Weer heel geciviliseerd vergeleken met Peru en Bolivia. Op een gegeven moment stopte de bus voor een tassencontrole.Iedereen moest eruit en alle spullen werden weeruit de bus geladen. De tassen werden goed gecontroleerd en aangezienmijn backpack nogal groot is en volzit,dacht ik: ojee,dat gaat eeuwig duren. Gelukkig gaf mijn controleur het algauw op en werd ikniet als eenmisdadiger gezien. De reis werd voortgezet. Nu ben ik in Cafayate, eenklein dorpje omringd door wijngaarden. Het si hier prachtig en de wijn is erg lekker. Wel duurt het eeuwig om van A naar B te komen.Argentinië is zo groot! Ondanks het feit dat de bussen en wegen in prima staat zijn is het niet ongewoon om een bus van 12 uur te pakken. En dat is dan nog vlot haha! Nog een paardagen en dan zit het er alweer op voor mij! Eerst nog even genieten voordat ik weer op Schiphol sta!