jogyakarta

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een berichtje heb geplaatst. We zijn inmiddels 2,5 week in Indonesie en dit land is zo ontzettend verschillend vergeleken met australie. We eindigden in Australie in Sidney, we verbleven in een plaatsje ten westen van Sidney genaamd, Glebe. Heel pitoresk en knus. Sidney is een leuke stad, maar wel echt een stad met grote shopping malls en kroegen. We zijn naar de Blue Mountains geweest en hebben een tochtje door de bergen gemaakt. Best pittig maar wel de moeite waard. Er hangt een blauwe gloed over de bergen, vandaar deze naam. Gelukkig waren er niet zoveel toeristen, en hadden we een eigen picknickplek gecreeerd waar niemand ons stoorde terwijl we aan ons broodje nutella zaten te smikkelen. Ook hebben we de toerist uitgehangen door op zo'n open, rode, toeringsbus te stappen en de hotspots langs te gaan, zoals het opera house en het queen victoria building. Vanuit Sidney vlogen we naar Bali, we verbleven in het drukke Kuta. De toeristische plek waar je veel kan kopen en dan met name veel nep- merk artikelen. Het bier ( bintang ) wordt verkocht in normale hoeveelheden, maar uiteraard ook in grote flessen, dat wil zeggen halve liter flessen, uiteraard ook weer voor weinig geld. Dus wat je hier veel ziet zijn jonge gasten ( en meiden ) die met bintang- shirts rondlopen en een niet zo'n fris geurtje met zich meedragen. Ach, je moet er van houden. Helaas ben ik twee weken ziek geweest en was de wc pot mijn grootste vrind. Na 3 wc-dagen boven het potje vond Caroline het welletjes en nam me mee naar de huisartsenpost waar ik aan het infuus moest en antibiotica mee kreeg. Wat bleek: ik had een parasiet, jawel een parasiet in mijn maag gehuisvest. Dus ik ging weer naar het hotelletje met mijn tasjes vol met pillen en dacht dat alles okidoki beter zou worden binnen nu en gauw. De pillen hielpen echter niet en na nog wat wc- dagen ging ik weer terug naar de huisarstenpost ter controle. Ik werd door gestuurd naar het ziekenhuis waar ik drie nachten verbleef in een kamer zo luxe als een bruidssuite!! Geweldig mooi, maar niet zo bruikbaar als je voor pampus op een verstelbaar bedje ligt, ook weer aan infuus. Ik werd prima verzorgd en na deze drie nachten moscht ik dan eindelijk weer naar huis. Na een par dagen liep ik weer op straat en heb ik zelfs wat geshopt, ja ik kan moeilijk achter blijven met de soeveniers. het is hier alleen reteheet, dus je bent gauw moe en verzwakt. Na iets meer dan twee weken vertrokken we richting Ubud, meet richting het Noorden van Bali, een prachtige plek met veel cultuur. Ook weer heel knus en speciaal, zeker een aanrader. We zagen hier overal manden van bamboe waarin geofferd wordt, typisch Balinees, want hier op Java, waar ik dit bericht typ zie je ze niet meer terug. In Ubud hebben we veel mannen en vrouwen in sarongs gezien die aan het offeren waren, de vrouwen droegen de offermanden waar ik zojuit over vertelode met daarop een toren van fruit, wierook en ik zag er zelfs een keer een hele gegrilde kip verstopt tussen zitten. De meeste vrouwen hebben een doek/band op hun hoofd ter bescherming van die offermanden, maar dit is lang niet altijd zo. Zeer knap!! De gode zijn hier heel belangrijk, deze gaan voor de bevolking. Wij zijn redelijk nuchter en kunnen wel bedenken dat die goden dat gegrilde kippetje niet opeten, maar de ratten daarentegen wel, hier heeft het allemaal een andere betekenis. We zagen een optreden van Balinese dans, in traditioneel kostuum. Het was in het community centre, maar ik kreeg de indruk dat dit meer voor toeristen bedoeld was, aangezien er alleen toeristen zaten. Het was prachtig knap, alle bewegingen zijn zeer gedetailleerd, de handen worden in de meest onmogelijke standen gebracht en er wordt gerold met de ogen. Ik kan me voorstellen dat als je hier niet erg bekend mee bent of in geinteresseer bent, je het komisch zou vinden. Ergens was het af en toe ook komisch omdat de vrouwen verschikt keken, verbaasd en vrolijk en dit in een zeer hoog tempo afgewisseld. De mannen droegen maskers en bewogen minder sierlijk, iets stoerde. We kregen bij binnenkomst allemaal een bloem ( soort lelie ) achter ons rechteroor, bedoeld als offer aan de goden. Er speelden mannen op een soort orgel, waar een hels geluid uit komt. Knoerthard en zonder ritme ( lijkt wel ) Toen het klaar was en we weer over straat liepen zagen we een tweede dansoptreden, maar dit keer zat de bevolking te kijken. We zijn er achter komen staan en zagen een drakendans. Dat moet vast en zeker zwaar zijn met zo'n heet pak op je lijf. Het zag er heel mooi uit, zelfs zijn bek ging op en neer. In Ubud zijn we naar een apensanctuary geweest, waar de aapjes los rondliepen en als het eten uit je tas graaiden, erg brutaal! Gelukkig hadden we alleen water bij ons en niets om te eten, maar we zagen een jongen die lychees mee had en deze hoog hield. Nou zo'n aap trekt zich daar niet van aan en werkt zich gewoon omhoog, op naar het eten. We zagen ook een opa aap met hele grote ballen waar hij op ging zitten, niet erg comfortabel lijkt me. Ook zagen we veel kleine aapjes die zich net aan konden optrekken, dat was wel grappig te zien. Ook hangen die kleine aapjes op hun kop aan de onderkant van de buik van hun moeder. Dit zie er ook erg apart uit. Gekke wezens die apen, net mensen. Ook hebben we een dagje tempels bezocht, we zijn naar de olifant cave geweest, de tempel was niet eens zo bijzonder maar de omgeving was prachtig. Groen, groen, overal groen. We bezochten een tweede tempel en ook hier was het uitzicht prachtig. We stonden midden in de jungle. Naast deze tempel leefden wat mensen, want we zagen jonge jongetjes in hun nakie in de rivier zwemmen. Wat een leven! We zijn naar een koffieplantage geweest waar ze traditionele Luwak koffie maken. Luwak is een soort vosje, lijkt een beetje op een grote fred, en die eet koffiebonen, deze bonen blijven een tijdje in zijn maag en krijgen een bepaalde aroma. Als hij ze uitpoept worden de bonen opgevangen en schoongemaakt, om vervolgend koffie van te maken. We hebben het niet geproefd omdat we allebei geen koffiedrinkers zijn, wel hebben we balinese vrouwenkoffie gedronken, gingertea, hete chocoladeelk en lemongrasstea. Ook hebben we tabak gerookt met een zoete filter, niet verkeerd!! In Ubud verbleven we in een fijn hotel met een mooi aangelegde tuin en ons eigen terras waar we elke ochtend aan ontbeten, toast met roerei en een gorte thermoskan thee. Na Ubud gingen we met de nachtbus naar Surabaya, een trip van 10u. We waren de enige blanken en onze tas lag apart van de andere ( misschien kwam dat omdat we als laatste de bus in stapten ) maar gelukkig hadden we de tassen goed bedekt met een hoes, wat achteraf helemaal niet nodig bleek. Maar toch, je weet het niet. Het kan wel eens voorkomen dat de bus onderweg stopt en er wat tassen uit worden gehaald en natuurlijk pakken ze dan de tassen van deze rijke meiden. De bus stopte onderweg wel een paar keer om nog meer mensen mee te nemen. Waarschijnlijk stopt de buschauffeur dit geld in zijn eigen zak en verleent hij een vriendendienstje aan de ( expres ) laatkomers. Maar goed, we werden gebracht waar we heen wilden. Surabaya, een grote plek waar nog wel wat andere toeristen zouden zijn dachten we. Helemaal verkeerd gedacht, wij waren de enige toerist en een attractie om naar te kijken. Vooral Caroline vinden ze erg interessant, waarschijnlijk vanwege haar blone haar en lichte ogen. Een blanke huid in hier het schoonheidsideaal, je ziet veel dagcremes met bleekspul erin. In Nederland vind je het juist andersom. Het was een aparte sfeer, mensen wezen naar ons, praatten over ons, lachten naar ons, giechelden als we voorbij liepen, verplaatsten als wij naast hen kwamen zitten, wilden niet met ons praten, of juist weer wel. Er is geen pijl op te trekken en we vragen ons af of de mensen die niet met ons wilden praten ( zowel jong als oud, maar voornameljk oudere mensen ) het niet kunnen vanwege een taalverschil of het niet willen vanwege.....? Geloof? Cultuurverschil? Bijten we?Stinken we? Ik denk dat we hier nooit een eerlijk antwoord op vinden. In elk geval ga je er aan wennen, hoewel het nooit helemaal gewend raakt. Soms vergat je even dat je " speciaal" / " anders" bent en dan kijk je op en zie je ogen op je gericht. De mensen blijven staren, ze kijken niet weg zoals wij wel zouden doen uit schaamte. In Surabaya zijn we twee nachten gebleven, we zijn naar de Bromovulkaan geweest, dit was een hele trip, want we zaten drie uur in de auto en reden op hele smalle/ slechte paden. We gingen steeds meer omhoog toen we de vulkaan naderden en zagen mensen op rijstvelden, of akkers aan het werk. Een groot respect heb ik voor de mensen hier, want alles, dus ook huizen, gebouwen, straten, echt alles wordt met de hand gebouwd, zowel door mannen als vrouwen. Zwaar leven hoor! Er zijn hier geen machines te vinden. We reden richting de vulkaan en hadden een prachtig uitzicht op de krater. Er kwam stoom uit en de omgeving was erg mistig, zoals je op national geographic ziet. Het was hier ook wat kouder, er stond een hardere wind. Het uitzicht was prachtig, zoiets heb ik nog nooit gezien. Onze taxi- chauffeur had een 80 jarige gids benaderd die ons een tochtje door de bergen aanbood. Helaas was ik nog te zwak om de ene trede na de andere omhoog te gaan en besloten we terug te gaan. Ik voelde me een slappeling en lui, maar trok het niet! Ik was net twee weken ziek geweest en dacht nu wel even een berg te beklimmen, nou mooi niet dus! Ik ben met mijn neus op de feiten gedrukt, omdat deze mensen altijd werken ( waarschijnlijk ook als ze ziek zijn ) en niet zeuren. Deze 80 jarige man had gewoon een betere conditie dan ik! Even zo goed heb ik genten van het prachtige uitzicht op de Bromovulkaan. Na Surabaya vertrokken we met de trein naar Jogyakarta, deze rit duurde 5u. De stroom viel uit ( gelukkig had ik mijn handige hoofd- leeslampje mee... langleve Xenos ) en er schenen muizen te lopen ( niks van gemerkt )! We hadden kleine garnalen loempiaatjes mee dus de rit kwamen we wel door. Om 21u 's avonds kwamen we aan ( op java is het 1u vroeger dan op bali ) en aten een hapje in een gezellig kroegje. Hier speelde een live band nummers van Bob Marley en UB 40, swingen dus. We werden uitgenodigd om t ekomen dansen door Tinex, een vrouw uit Papoea, het was heel gezellig en voor we het wisten stond de hele kroeg ( vol met indonesiers, op een paar toeristen na ) te swingen!! Hier waren we welkom!! De dag erna wat rondgelopen op MAlioboro, de grote winkelstraat. JE ziet veel batik stoffen, hoofddoeken en ouderwetse kleding. Veel handgemaakte troepjes en geen offermanden. Wel meer wajangpoppen. De dag erna, vandaag dus zijn we om 5u in de morgen richting Borobudur geweest waar de grootste tempel van java staat. Deze is inderdaad heel groot en heeft allemaal klokken waar buddha's in staan. Als je zo'n buddha aanraakt mag je een wens doen. Uiteraard hebben we dit ook gedaan. Omdat we er zo vroeg waren ( uurtje rijden ) was het nog redelijk koel en waren er ook niet zoveel mensen, heerlijk!! We zijn nog naar de Mendut tempel geweest op de terugweg, de Borobudur tempel is hindoeistisch terwijl de mundut tempel boedhistisch is. Het verschil zit em in de versiering, het hindoeistische is somberder, terwijl het boedhistische versierde zuilen heeft en kleindere details. Het bijzondere van de borobudur tempel is, dat er verschillende levels zijn en alle afbeeldingen met de hand in steen zijn gekerft. Echter 1 afbeelding bestaat soms uit 4 stenen die precies op elkaar passen, een heel geknutsel dus! Indonesie is zo ontzettend groot dat het eigenlijk aparte landen zijn die je bezoekt en zelfs binnen 1 land zie je veel verschillen in kleding en gewoonten. vanavond willen we weer naar een dansoptreden kijken, om te zien wat hier de verschillen zijn. Ik ben benieuwd.
Ik wil iedereen bedanken die een berichtje achterlaat op deze site, of waarvan ik berichten per mail krijg. Het is heel leuk om van jullie te horen en nog leuker om te zien dat mijn verhalen met enthousiasme worden gelezen. Bedankt!